انواع آزمایش بیماریهای مقاربتی و زمان انجام آن‌ها
گروهی از بیماری‌ها هستند که عموماً از طریق رابطه جنسی و گاهی از راه‌های دیگر (اسپرم، خون، ترشحات واژن) منتقل می‌شوند و شیوع آن در جامعه ما رو به افزایش است. چنین بیماری‌هایی گاهی اوقات می‌تواند از مادر بیمار در دوران بارداری به نوزاد منتقل شود. عامل این بیماری‌ها ممکن است باکتری، انگل یا ویروس باشد. ما در این مقاله از مهر درمان به بررسی آزمایش بیماریهای مقاربتی پراخته‌ایم. تا آخر این مقاله همرا ما بمانید.
بیماریهای مقاربتی چیست؟
بیماریهای مقاربتی عفونت‌های باکتریایی یا ویروسی هستند. بیش از 30 باکتری و ویروس مقاربتی وجود دارد. سیفلیس، سوزاک، عفونت تریکوموناس، زگیل تناسلی (HPV)، تبخال تناسلی، شانکروئید نرم (شانکروئید)، عفونت‌های کلامیدیا تناسلی، عفونت‌های مایکوپلاسما و اوره‌پلاسما تناسلی، ایدز و هپاتیت B از عمده‌ترین عفونت‌های مقاربتی هستند. عفونت هپاتیت C نیز می‌تواند از طریق جنسی منتقل شود، اما این خطر کمتر از هپاتیت B و HIV است.
انواع آزمایش بیماریهای مقاربتی
انواع مختلفی از آزمایش بیماریهای مقاربتی وجود دارد. پزشک، با توجه به سابقه بیماری و علائم شما، تعیین می‌کند که چه آزمایش‌هایی برای ارزیابی وضعیت ابتلا به بیماریهای منتقله از راه جنسی برای شما لازم است. از جمله این آزمایش‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- آزمایش‌های خون و ادرار
- سواب
- آزمایش پاپ اسمیر
- آزمایش HPV
- معاینات جسمانی
در ادامه به بررسی کامل آزمایش بیماریهای مقاربتی پرداخته‌ایم.
آزمایش‌های خون و ادرار
آزمایش‌های خون و ادرار ابزارهای مهمی در تشخیص بیماریهای منتقله از راه جنسی هستند. این آزمایش‌ها به ویژه برای تشخیص بیماریهای کلامیدیا، سوزاک، هپاتیت و سفلیس انجام می‌شوند. با بررسی نمونه‌های خون و ادرار، می‌توان علائم و نشانه‌های این بیماری‌ها را تشخیص داد.
سواب
سواب‌های واژنی، سواب‌های رحمی، و سواب‌های مسیر ادراری معمولاً برای تشخیص عفونت‌های منتقله از راه جنسی (STIها) به کار می‌روند. در زنان، این سواب‌ها معمولاً در حین معاینه لگن استفاده می‌شوند. در صورتی که فرد رابطه جنسی مقعدی داشته باشد، از سواب مقعدی نیز برای تشخیص عفونت‌های مقاربتی استفاده میشود. این سواب‌ها به منظور جمع‌آوری نمونه‌های ترشحات و بافت‌های مختلف از اندام‌های تناسلی و مثانه برای تجزیه و تحلیل در آزمایشگاه به کار می‌روند. این تست‌ها به پزشک کمک می‌کنند تا عفونت‌های STI مانند کلامیدیا، سیفیلیس، گونوره، و دیگر عفونت‌های جنسی را تشخیص دهند.
آزمایش پاپ اسمیر
آزمایش پاپ اسمیر یک آزمایش ویژه جهت تشخیص عفونت‌های جنسی (STI) نیست. به عنوان یک آزمایش پرسکرینینگ، آزمایش پاپ اسمیر برای تشخیص زودرس علائم سرطان دهانه رحم یا مقعد استفاده میشود. زنانی که به طور مداوم به عفونت‌های ویروسی HPV (به خصوص گونه‌های 16 و 18) مبتلا هستند، در معرض خطر بالاتری برای سرطان دهانه رحم قرار دارند. همچنین، افرادی که روابط جنسی مقعدی دارند، در معرض عفونت‌های HPV و سرطان مقعد هستند.
آزمایش HPV
برای تشخیص وضعیت ابتلا به HPV، پزشک معمولاً یک آزمایش خاص به نام آزمایش HPV (Human Papillomavirus) را تجویز می‌کند. این آزمایش به تشخیص وجود و نوع ویروس HPV در نمونه‌های اخذ شده از سرویکس یا دهانه رحم کمک می‌کند. آزمایش HPV معمولاً جزو مراحل ارزیابی زنان برای سرطان دهانه رحم استفاده میشود و نهایتاً به تشخیص عفونت‌های HPV و ارزیابی خطر ابتلا به سرطان مقعد کمک می‌کند.
معاینات جسمانی
بعضی از بیماریهای منتقله از راه جنسی، از جمله تبخال تناسلی (Genital herpes)، با استفاده از ترکیبی از روش‌های تشخیصی تشخیص داده می‌شوند. پزشک با انجام معاینات جسمانی و بررسی زخم‌ها، برآمدگی‌ها و علائم دیگر عفونت‌های STI تلاش می‌کند تا تشخیص دقیقی را ارائه دهد. همچنین، در برخی موارد، نمونه‌های بافت از ناحیه مورد بررسی برداشته شده و به آزمایشگاه ارسال میشود تا آزمایش‌های تکمیلی انجام شود.
چه کسانی در خطر ابتلا به بیماریهای جنسی قرار دارند؟
افرادی که در خطر ابتلا به بیماریهای جنسی (STIها) قرار دارند، شامل افرادی هستند که رفتارهای جنسی ریسکی دارند، از جمله روابط جنسی با شرکای متعدد یا عدم استفاده از وسایل محافظتی مثل کاندوم. همچنین، افراد با شرایط زیستی خاصی مانند ضعف سیستم ایمنی بدن (مانند افراد مبتلا به HIV) نیز در خطر بیشتری برای ابتلا به STIها هستند. جوانان و نوجوانان نیز به دلیل تجربه کافی نداشتن و اطلاعات ناکافی در مورد مسائل جنسی، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری‌ها قرار بگیرند. همچنین، مصرف کنندگان مواد مخدر و الکل ممکن است توانایی اتخاذ تصمیمات بهداشتی صحیح را کاهش داده و خطر ابتلا به STIها را افزایش دهند. افرادی که تاریخچه عفونت‌های STI قبلی داشته‌اند یا با شرکای جنسی با سابقه STI رابطه دارند، نیز در خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری‌ها قرار دارند.
بهترین زمان برای انجام آزمایش بیماریهای مقاربتی
زمان مناسب برای انجام آزمایش‌های بیماریهای مقاربتی متفاوت است. در ادامه به بررسی این موضع پرداخته‌ایم.
- کلامیدیا: معمولاً بعد از ۷ تا ۲۱ روز از ابتلا به کلامیدیا، آزمایش معتبری می‌تواند نتیجه دهد. البته، اگر کمتر از ۳ هفته از رابطه جنسی گذشته باشد، ممکن است پزشک تست را تکرار کند.
- سیفیلیس: حدود ۱۴ روز زمان می‌برد تا سیفیلیس در آزمایش قابل تشخیص باشد.
- هپاتیت A: بین ۱۵ تا ۵۰ روز پس از آلوده شدن به هپاتیت A، آزمایش خون ممکن است نتیجه دهد.
- هپاتیت B: برای تشخیص هپاتیت B، معمولاً باید ۸ تا ۲۲ هفته بعد از ابتلا منتظر بمانید تا آزمایش خون نتایج دقیقی را نشان دهد.
- هپاتیت C: هپاتیت C نیز معمولاً پس از گذشت ۲ تا ۲۶ هفته از ابتلا قابل تشخیص است.
- هرپس (Herpes): با گذشت ۲ تا ۱۲ روز از ابتلا به بیماری هرپس، آزمایش مثبت خواهد بود.
- ایدز یا HIV: این ویروس معمولاً ۲ تا ۴ هفته پس از ابتلا در آزمایش خون قابل تشخیص است.
- تریکوموناس: معمولاً ۵ تا ۲۸ روز پس از ابتلا به تریکوموناس، این بیماری در نمونه ادرار قابل تشخیص است. اگر نتیجه تست منفی باشد و علائم ادامه داشته باشد، ممکن است نیاز به تست تکراری باشد.
آزمایش بیماریهای مقاربتی در منزل
تست‌های خانگی برای برخی از بیماریهای مقاربتی به عنوان یک گزینه محبوب برای برخی افراد مطرح شده‌اند. این تست‌ها به افراد این امکان را می‌دهند که به صورت خصوصی و بدون نیاز به مراجعه به مراکز پزشکی، نمونه‌های خود را جمع‌آوری کرده و به آزمایشگاه ارسال کنند. با این حال، باید توجه داشت که نتایج تست‌های خانگی ممکن است دقت کمتری داشته باشند نسبت به تست‌های انجام شده در مراکز پزشکی. همچنین، برخی از تست‌ها به نمونه‌های دقیق‌تری نیاز دارند که ممکن است توسط افراد به خوبی جمع‌آوری نشوند. در صورتی که نتیجه تست خانگی مثبت باشد، حتماً باید از تست‌ای بالینی و تخصصی‌تر استفاده کنید. برای این منظور می‌توانید از خدمات آزمایش در منزل مرکز پزشکی و پرستاری مهر درمان استفاده کنید. برای استفاده از خدمات آزمایش در منزل می‌توانید با شماره تلفن 09058008006 تماس بگیرید تا کارشناسان ما شما را راهنمایی کنند.
نظرات: